Tweegesprek met Riana

Riana Scheepers en ik gaan in Protea Boekhuis te Hatfield in tweegesprek. Als titel voor de ochtend kozen we Wij komen van ver maar wij zijn niet moe. We hebben het over de lange weg die je aflegt als je als auteur de verdediging maakt van het literaire jeugd- of kinderboek, en de vraag waar je voortdurend mee wordt geconfronteerd: ‘Is dit wel voor kinderen?’. Riana heeft het over politieke correctheid, ik over de verkramptheid waarmee volwassenen kinderen van bepaalde onderwerpen af houden. Ik vertel dat ik denk dat alle verhalen al verteld zijn, en dat dat een zegen is voor de auteur: hij hoeft niet te schrijven, hij mag schrijven. Riana ervaart het net omgekeerd: de wereld gonst van herhalen die willen worden verteld, vindt zij. ‘Ik zie overal gaten,’ zegt ze, ‘stories die verteld willen worden.’ Ze heeft het natuurlijk vooral over de kinderen die rond haar plaas leven, arme kinderen met een mooi of triest verhaal, wat me weer aan Atang doet denken.
In de boekenwinkel loopt een tentoonstelling van moderne Vlaamse kinder- en jeugdboeken. We hebben niet veel tijd om ernaar te kijken: Riana moet haar vliegtuig halen terug naar Kaapstad, en wij vertrekken richting Marloth Park.