Overvloed

Naar Afrika vertrekken heeft op mij steeds dezelfde, wat merkwaardige uitwerking: ik bekijk de voorwerpen om me heen en vraag me af of ze weg kunnen. T-shirts die een beetje wijd geworden zijn, schoenen van een tijd terug, ik kan me voorstellen hoe nuttig die dingen nog zouden zijn als ik ze meenam, dus leg ik ze in een hoek van mijn slaapkamer, voor in de valies, straks als ik ga pakken.

Op de stoep voor de kringwinkel lag een paar dagen terug een grote, zwarte plastic zak met babykleding. Ik heb erin gegraaid met de gedachte: ik kan alles wassen en strijken, ik kan het meenemen naar de township. Als de zak niet in stukken was gescheurd, en ik mijn schroom kleertjes mee te nemen die ik letterlijk van de straat had geraapt had kunnen overwinnen, had ik het gedaan.

Het doet me denken aan een ontmoeting een paar jaar terug met een Belgisch koppel dat net een verblijf van vijftien jaar in Zuid-Afrika achter de rug had. Ze waren om een of andere reden teruggekeerd en probeerden hier weer te aarden. Het lukte niet goed. Ze ergerden zich aan de Vlamingen, zeiden ze. ‘De eerste week dat we hier waren, reden we door een paar dorpen waar het groot huisvuil buiten stond. We waren geschokt. Complete salons op de stoep, en niemand die ze meenam. In Zuid-Afrika zou binnen het halfuur alles verdwenen zijn.’ Ik weet nog dat ik dacht: wat een vreemde beoordeling. Het feit dat een deel van de bevolking zijn woning met huisvuil bemeubelt, wordt gezien als een kwaliteit.

Ondertussen maak ik de kasten van mijn kinderen leeg, verzamel de spullen waar ze uit gegroeid zijn, prop ik sportzakken vol met mijn overvloed.